عاشقانه ای با لهجه مشهدی

شعر زیر، اثری است ماندگار از استاد عماد خراسانی که به لهجه مشهدی سروده شده است:

یَرَه گَه کارِ مو و تو دِرَه بالا می‌گیرِه ذره ذِره دِرَه عشقت تو دِلُم جا می‌گیرِه
روز اول به خودُم گُفتُم ایَم مثل بَقیِ حالا کم کم می‌بینُم کار دِرَه بالا می‌گیرِه
چَن شَبه واز مثِ چهل سال پیش ازای مرغ دِلُم تو زمستون بِهِنَهٔ سِبزهُ و صِحرا می‌گیرِه
چَن شَبه واز می‌دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت یا بِیِک سَم بیخودی مات مِنَهُ، را می‌گیرِه
تا سحر جُل می‌زِنُم خواب به سُراغُم نمیاد هی دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه بی جا می‌گیرِه
موگومِش هرچی که مَرگِت چیه کوفتی! نِمِگَه عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِکر خدایا می‌گیرِه
پیری و معرکه گیری که مِگَن کار مویه دِفتر عُمر داره صفحه پینجاه می‌گیرِه
اون که عاشق شده پِنهون مِکِنَه مثل اویَه که سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا می‌گیرِه
کُتا کِردَن دامِنارِ تا بیخِ رون، مَشتی عماد! دیگه مِجنون توی خواب دامنِ لیلا می‌گیره

این شعر با صدای استاد محمدرضا شجریان، با عنوان عشق پیری و به سبک سنتی خوانده و منتشر شده‌است.