به یک جایی از زندگی که میرسی ، میفهمی
کسی که زود میرنجه زود میره ، زود هم بر میگرده.ولی اونی که دیر میرنجه دیر میره، اما دیگه برنمیگرده....
رنج را نباید امتداد داد باید مثل یک چاقو که چیزها را می بره و از میانشون می گذره از بعضی آدم ها بگذری و برای همیشه قائله رنجآور را تمام کنی.
بزرگترین مصیبت برای یک انسان اینه که نه سواد کافی برای حرف زذن داشته باشه نه شعور لازم برای خاموش ماندن.
مهم نیست که چه اندازه می بخشیم بلکه مهم اینه که در بخشایش ما چقدر عشق وجود داره.
شاید کسی که روزی با تو خندیده رو از یاد ببری ، اما هرگز اونی رو که با تو اشک ریخته فراموش نکنی.
توانایی عشق ورزیدن ، بزرگترین هنر دنیاست.
از درد های کوچیکه که آدم می ناله ، ولی وقتی ضربه سهمگین باشه، لال میشه.
اگر بتونی دیگری را همونطور که هست بپذیری و هنوز عاشقش باشی ، عشق تو کاملا واقعیه.
همیشه وقتی گریه میکنی اونی که آرومت می کنه دوستت داره اما اونی که با تو گریه می کنه عاشقته .
کسی که دوست داره ، همش نگرانته بخاطر همین بیشتر از اینکه بگه دوست دارم می گه مواظب خودت باش .
و بالاخره خواهی فهمید که :
همیشه یک ذره حقیقت پشت هر "فقط یه شوخی بود " هست
یک کم کنجکاوی پشت " همینطوری پرسیدم" هست
قدری احساسات پشت "به من چه اصلا " هست
مقداری خرد پشت " چه می دونم "هست
و اندکی درد پشت " اشکالی نداره " هست
سلام